Vandaag maakte ik een A3-poster van de 52 weken dat Liam nu onder ons is. Liam 1 jaar! Het was lekker om 52 Liampjes op de poster te plaatsen. En hij is leuk geworden (zowel de poster en Liam ook natuurlijk), wat natuurlijk voornamelijk ligt aan de foto’s die mamma Lisa elke week van hem heeft gemaakt.

Ik voelde daardoor ook het gemis van onze twee kleinzoons. Die hier eigenlijk elke week waren, die hier elke week logeerden. Maar dat is natuurlijk nu allemaal anders. Je beste vriend – Tiago – die je in je armen springt… Dat kan dus niet meer. Een klein mannetje – Liam – die zich aan mijn broek omhoog hijst en met zijn armpjes aangeeft: til mij eens op! Dat is voorlopig even niet aan de orde.

Nederland is bijna op slot. We mogen naar buiten, maar doen het  niet. We zitten veilig thuis en met ons huis is niks mis. We zitten ook al drie dagen echt binnen. Geen boodschappen nodig, maar binnenkort zullen we er weer eens op uit moeten. We zullen wel zien. We missen onze kinderen en kleinkinderen, dat in ieder geval.

Natuurlijk horen we ‘s morgens de merel die ergens in de tuinen achter de Sibbelpanden zijn fluiterij bedrijft. Zo stil als de afgelopen dagen was het zelden. Geen vliegtuigen, geen strepen in de lucht. Vogelgeluiden… Is er iets mooiers? Vanmorgen – nog in bed – luisterden we verbaasd minutenlang naar geluiden van vogels. Geen gepraat op de radio, maar alleen de geluiden van vogels.

Het was tijdens Vroege vogels dat we ineens bewust werden van het gefluit, getwierelier, gerakketak van vogels. Er werd al minutenlang niet gepraat. Wonderschoon. Troostradio. Voorjaar. Misschien – god verhoede het – mogen we misschien straks, volgende week?, niet meer naar buiten. Net nu de lente is begonnen. Luister dan nog maar een paar keer naar die vogels. HIER kun je ze vinden.

Omdat onze prachtige, moderne koortsthermometer de hele tijd Lo aangaf, dacht ik: Lo? Dat is vast een zwakke batterij. Maar nieuwe opgeladen batterijen boden geen soelaas. Misschien kon onze oude Kruidvat-thermometer dan onze temperatuur meten. Het piepkleine knoopbatterijtje van dat ding bleek ook uitgeput. Dan maar naar buiten. We gaan op batterijenjacht.

Het ziet er buiten zo midden op de dag eigenlijk gewoon uit. Behalve dan dat de tegenliggers op Pelikaanbrug elkaar echt proberen te ontwijken. Anyway, ik was op weg naar Doe het zelf Wittenburg, daar zouden ze die batterijen wel hebben. Daar keek de man die me hielp naar het type-nummer van het knoopbatterijtje en schudde zijn hoofd. Van een koortsthermometer zeker?, vroeg hij. Die zijn allemaal uitverkocht. Voor de zekerheid kocht ik AAA-batterijen voor de digitale moderne thermometer.

Die batterijen leken ook niet te werken. Onze temperatuur bleef Lo. Hij kon onze temperatuur niet meten. Ik zocht online naar hulp, naar de handleiding van dat ding. Moest ik het digitale ding resetten? Lang verhaal kort: er zat een propje viezigheid in het topje van de thermometer. Het topje dat je in je oor stopt… Lo verdween en we hadden 36,3 en 36,4. Keurig. En als je je afvraagt waarom we onze temperatuur meten… We hebben die app van het OLVG, waar we elke dag onze informatie naartoe sturen.

Teruglopend van Doe het zelf Wittenburg zag ik dat de knoppen van de prachtkastanje op de Laagte Kadijk begonnen uit te lopen. Lente. Troostlente.

Gisteren lekker binnen, vandaag waren we van plan om wat boodschappen te doen. Naar de apotheek, waar ik mijn ventolin moest ophalen. En wat boodschappen voor het eten.

Het voelde buiten niet echt anders dan anders. Behalve dan natuurlijk als je iemand tegemoet liep, waar je keek: zal ik die persoon links of recht passeren. Op de Pelikaanbrug liepen we op het voetpad en voor ons gingen tegenliggers snel naar links, weg van ons ‘oudjes’. Duidelijk een beetje schichtig…

In de Appie bij de Molen zag ik twee oudere mannen met een stevige mondkap. In de Vomar stond iemand te collecteren, maar, vroeg ik me af: wie heeft er geld bij zich? Je koet overal met je pasje betalen, dus geen los geld en je moet bij die collectant dichtbij komen om wat in zijn collectebus te doen. Bij de slijter in die Vomar voelde ik me eigenlijk net zo als de mensen die nog even snel naar de koffieshop wilden voor hun weed. Bij deze Vomar is het een klein slijterijtje, waarvan de ingang was afgesloten.

Ik moest op een belletje drukken om iemand te roepen die me kon komen helpen. Dat belletje zag ik natuurlijk niet meteen. Maar ook toen ik had gebeld, duurde het nog een tijdje voordat iemand kwam om me te helpen. Ik voelde me de junk voor zijn shot. Jim Beam of Talisker? Daarna dus naar de Appie, waar ze eigenlijk alles hadden wat we wilden. En oh ja, de apotheek had gewoon doosjes paracetamol. We zijn weer voor een paar dagen voorzien.

Maandag werd onze 2de kleinzoon 1 jaar. Wat te doen om dat te vieren. Naar Amsterdam-Noord met de pont? We twijfelden. Als Mohammed niet naar de berg toekomt, dan… Zo kwam Lisa met de jarige Liam en zijn broer naar ons toe. Het was gezellig, meer dan gezellig zelfs, met onze dochter en kleinzonen. Op de achtergrond loerde het corona-virus.

Het is nu alweer woensdag. Het bestelde meel voor het broodbakken kwam gisteren aan. Brood voor de komende maanden. Onze Appie had gisteren genoeg spullen om bijvoorbeeld vandaag een heerlijke pompoensoep te bereiden. We gaan er bijna niet uit. Gisteren dus even naar Appie. Vandaag bleven we binnen. Ik werkte druk aan het computer-creatiefblog. Voor Linda en mijzelf, die altijd al thuis werkten, is er eigenlijk weinig verschil. Ik zit tussen 9 en 10 achter mijn iMac en begin te schrijven.

Toch voelt het anders. Op een of andere manier voelt het alsof je veel meer tijd hebt om iets te doen. Omdat je geen afspraken hebt, omdat je niet per se boodschappen hoeft te doen. Maar dat is natuurlijks vals. Het is toch ineens 1 uur, tijd voor de lunch. En na een dutje op de bank, moet je nog even dit en een telefoontje dat en dan is het alweer tijd voor de Duvel. En eten koken. En dan is het weer avond en kijken we naar Netflix, naar Better Call Saul of een film.

Ik lees veel over dat corona-virus, maar ook weer niet teveel. Als je dat doet word je er gek van. Ik althans. Als we het krijgen, dan zullen we wel zien. We proberen niet besmet te worden. Handen wassen.