Een rustige zondagochtendwandeling
Tiago Tuesday, maart 2015
Blijkbaar zijn we vanaf maart 2015 de dinsdag dat we op Tiago pasten ‘Tiago Tuesday‘ gaan noemen. Met dat trefwoord sloeg ik ieder geval sinds die tijd mijn foto’s in Lightroom op. Toen hij vier werd en naar school ging, waren de Tiago Tuesdays zo’n beetje voorbij. En nu we in coronatijd zitten kijk ik nostalgisch terug naar die dinsdagen. Vanaf nu elke week een setje Tiago Tuesdays.
Vanaf het balkon
In de verte niest iemand stevig. Hier is het blauw en geel en een beetje roze…
De melancholie van de Gibbons
Opeens, omstreeks half drie vanmiddag, begon een van de Gibbons in Artis zijn geluid te maken. ‘Zijn’ omdat ik denk dat het een van de zwarte Gibbons is en zwarte Gibbons zijn mannetjes. Een smachtende, melancholieke kreet. Ik weet niet of het voor die Gibbon ook melancholiek is, voor mij in ieder geval wel.
Waarom ze dat geluid maken; geen idee. Ik stel me voor dat het een verlangen is naar iets onbereikbaars, een verlangen naar de jungle die ze misschien nooit hebben gekend. Ze kennen nu alleen dat eilandje en dat kleine hok in Artis. Maar melancholie is iets dat ík aan ze toe ken. Geen idee van het gevoelsleven van een Gibbon, het zal meer met mijn eigen gevoelsleven te maken hebben. Melancholiek omdat we op dit moment geen rondje Artis kunnen doen. Of omdat ik niet om negen uur voor de poort kan staan, om als een van de eersten naar binnen te kunnen, naar een rustig Artis.
Biloxy
Speel en zing ik daarom de laatste tijd zo vaak Biloxi van Jesse Winchester? Jesse Winchester was een Amerikaan die in 1967 naar Canada uitweek om te ontsnappen aan de dienstplicht en aan Vietnam. Biloxy ligt aan zee, in het zuiden van de Verenigde Staten, waar hij werd geboren en opgroeide. Biloxy is een mooi en – voor mij in ieder geval – zwaar melancholisch lied:
Down around Biloxi
Pretty girls are swimming in the sea
Oh they look like sisters in the ocean
The boy will fill his pail with salted water
And the storms will blow from off towards New Orleans
The sun shines on Biloxi
The air is filled with vapors from the sea
And the boy will dig a pool beside the ocean
He sees creatures from a dream under the water
And the sun will set from off towards New Orleans
The stars can see Biloxi
The stars can find their faces in the sea
We are walking in the evening by the ocean
We are splashing naked in the water
And the sky is red from off towards New Orleans
Hij schreef het, denk ik, toen hij niet terug kon naar Amerika en in het koude Canada zat. Mooi en troostend lied, tijdens deze corona-blues.
Een dag als vandaag
De dag kwam op gang door een mededeling van de agenda die op mijn scherm verscheen: uitslag CT-scan. Ah, oh ja, de uitslag van de niet afgenomen CT-scan. Mijn longarts heeft wel wat anders aan zijn hoofd en die CT-scanners kunnen ze op dit moment beter gebruiken dan voor een scan van mijn onduidelijke pre-corona-longklachten.
Ik probeerde met mijn vingerafdruk mijn telefoon te openen, maar te veel mislukte pogingen. Onze vingertoppen slijten van al dat handen wassen. Over een paar dagen hebben we geen vingerafdrukken meer over. Gelukkig hebben we de pincode nog. Op naar Appie die voor de deur een pijlen systeem op de grond had geplakt: die kant erin, die kant eruit. Ik vroeg me even af waar de karretjes waren, die op een nieuwe plek waren opgesteld. Verder was het er om kwart over acht heerlijk rustig.
Buiten horen we het gebrul van de vuurspuwende draak, waarmee de mannen van Zaanstad Dakwerken de binnenplaats van de Binnenkadijk voorzien van nieuwe teerrollen en nieuwe betegeling. Binnen in de huiskamer is het stil en is alleen het geblader op onze e-readers te horen.