Alle duiven op de Dam, dat dacht ik toen ik al die duiven op de Dam zag. Een paar verdwaalde mensen, maar heel veel duiven. Ik fietste wat rond, om te zien hoe Amsterdam eruit zag.

Rust op de Dam, rust in de Damstraat. Rust op het Damrak en in het Centraal Station. Het was beter fietsen dan lopen door de stad. Lopend gaan mensen soms niet uit de weg. Dat blijft raar. Op de fiets voel je je veiliger.

Vannacht, toen het nog donker was hoorde ik rumoer van stemmen buiten. Geluid van een vrachtwagen. Hoe laat was het eigenlijk? Waren daar de mannen van de hijskraan alweer die vorige week allerlei spullen de Binnenkadijk hadden in- en uitgehesen? Kwart voor vijf! Was dat niet een beetje vroeg voor die hijskraan en ik voelde naast me naar Linda. Ze was er niet en ik hoorde haar stem vanuit de huiskamer.

Beneden stonden een ladderwagen van de brandweer, een ambulance en nog een wagen van de brandweer. Er liepen heel veel mannen van de brandweer in gele overalls en rode helmen en twee mannen met witte overalls aan. De brandweermannen bevestigden een brancard op de ladder van de ladderwagen en omhoog ging de ladder. Het was een onwezenlijk scène. Ze transporteerden iemand naar buiten. Schuin onder ons.

De lampen op de helmen van de brandweermannen schoten links rechts en naar boven en onder. Even waren we ergens anders, niet op onze vriendelijke Binnenkadijk. Natuurlijk denk je op zo’n moment aan corona. Het kon natuurlijk ook iets heel anders zijn, maar de eerste gedachte op dat moment was toch dat: corona. Een en ander verliep gesmeerd en de ambulance vertrok. Beneden kwam er een brandweerman aan die de anderen met ontsmettingsmiddel begon af te spuiten. De onderdelen van de ladder die eventueel met de zieke in aanraking gekomen waren kreeg dezelfde douche.

En weg waren ze. Een kleine drie kwartier later lagen we weer in bed en lazen de krant, de dagelijkse corona-bode. Geen van de buren bleek de dag erna iets te hebben meegekregen van dit hele gedoe. Het leek wel of Linda en ik aan een folie à deux, een zinsbegoocheling leden. Alletwee een boze droom. Zoals deze hele corona-blues.

Voor mij, freelancer die toch altijd al thuis werkte, gebeurt er weinig anders dan voorheen. Ik sta op, ontbijt en ga dan werken aan Computer Creatief. In plaats van ‘s middags boodschappen doen, doen we dat nu ‘s ochtends. Net nadat de ouder-dan-wij-van-dagen boodschappen hebben gedaan gaan wij de Appie in. Dan is het nog rustig.

Na het werken aan Computer Creatief is het alweer bijna lunchtijd. Dan een dutje en misschien wat werken aan mijn Oude Schoorlse zeedijk-project. Eind van de middag nog even een wandelingetje en dan op de terugweg een haring kopen bij Kras voor bij de Duvel. Niks aan de hand eigenlijk. Zo is eigenlijk een gewone, rustige dag. Niks aan de hand. Niks anders dan anders.

Nou ja, niks… Zenuwachtig kijk ik net na tweeën op de site van de Volkskrant naar de nieuwste cijfers van de Corona-doden. Begint het al een beetje te zakken? Drukken wij de curve plat? Liggen de IC’s al vol? Hoe is het in Amsterdam? Even kijken op het live-blog van Het Parool. In de ochtend hebben we natuurlijk al onze temperatuur opgenomen en doorgegeven in de OLVG-app, samen met hoe vaak we hebben gehoest en of we neusverkouden zijn. Ik wil eigenlijk er op uit, fotograferen van die lege stad. Die Corona-blues zit in de achtergrond echter voortdurend op de loer.

Bij een goed boek, bij een goede film of serie is die blues even weg en lijkt er niks aan de hand. Maar dan is ie er weer, als je de krant bekijkt, het journaal aanzet of een foto van je kleinkinderen ziet en je weet: die zie je voorlopig alleen op een foto of een scherm. Blues… Stay away from me…

Vandaag maakte ik een A3-poster van de 52 weken dat Liam nu onder ons is. Liam 1 jaar! Het was lekker om 52 Liampjes op de poster te plaatsen. En hij is leuk geworden (zowel de poster en Liam ook natuurlijk), wat natuurlijk voornamelijk ligt aan de foto’s die mamma Lisa elke week van hem heeft gemaakt.

Ik voelde daardoor ook het gemis van onze twee kleinzoons. Die hier eigenlijk elke week waren, die hier elke week logeerden. Maar dat is natuurlijk nu allemaal anders. Je beste vriend – Tiago – die je in je armen springt… Dat kan dus niet meer. Een klein mannetje – Liam – die zich aan mijn broek omhoog hijst en met zijn armpjes aangeeft: til mij eens op! Dat is voorlopig even niet aan de orde.

Nederland is bijna op slot. We mogen naar buiten, maar doen het  niet. We zitten veilig thuis en met ons huis is niks mis. We zitten ook al drie dagen echt binnen. Geen boodschappen nodig, maar binnenkort zullen we er weer eens op uit moeten. We zullen wel zien. We missen onze kinderen en kleinkinderen, dat in ieder geval.

Natuurlijk horen we ‘s morgens de merel die ergens in de tuinen achter de Sibbelpanden zijn fluiterij bedrijft. Zo stil als de afgelopen dagen was het zelden. Geen vliegtuigen, geen strepen in de lucht. Vogelgeluiden… Is er iets mooiers? Vanmorgen – nog in bed – luisterden we verbaasd minutenlang naar geluiden van vogels. Geen gepraat op de radio, maar alleen de geluiden van vogels.

Het was tijdens Vroege vogels dat we ineens bewust werden van het gefluit, getwierelier, gerakketak van vogels. Er werd al minutenlang niet gepraat. Wonderschoon. Troostradio. Voorjaar. Misschien – god verhoede het – mogen we misschien straks, volgende week?, niet meer naar buiten. Net nu de lente is begonnen. Luister dan nog maar een paar keer naar die vogels. HIER kun je ze vinden.